قرآن، اى کلام طیب، اى نداى معبود و محبوب من؛ تو زمزمه عشق و صفا در گوش جانِ منى.

تو، ستاره روشن در شب تار منى.

من نواى دل‏انگیز تو را دوست دارم.

هر سوره و هر آیه‏ات نشانى از معبود دارد.

نواى تو عظمت و بزرگى، کمال و جلال، علم و قدرت پروردگارم را به یاد مى‏آورد.

آیات رحمت و بخشش تو به من آرامش مى‏دهد، اما آیات قهر و جبروتت لرزه بر اندامم مى‏افکند.

قرآن، تو سراسر ذکرى و پندى، نورى و کمالى.

تو حبل اللَّه متینى که یک سر در جان من و یک سر در آسمان دارى.

مى‏خواهم با تو کلام طیب رو به آسمان کنم، اما حجاب‏هاى گناه و غفلت زمین‏گیرم کرده و مرا سخت بر زمین چسبانده است.

خدایا، امشب باران رحمت و مغفرت خود بر ما فرو ریز؛ درهاى ملکوتت بر ما
بگشا، و ما را با قرآن که کلام توست به خود نزدیک و نزدیک‏تر گردان.